Therapie voor Selectief Mutisme

Als stap 8 moeilijk gaat

 

Tussenstapjes

Doe een stapje terug

Vergroot de afstand weer een beetje of vereenvoudig het spel. Verhoog de beloning of verlaag het gevraagde aantal woorden. Gebruik eenvoudige gezelschapsspelletjes met een duidelijke structuur, waarbij alleen losse woorden gevraagd worden.

Ongezien

Kijk niet te uitdrukkelijk naar het kind. Speel spelletjes met een blinddoek (voor de therapeut), achter de computer (hierbij is geen oogcontact nodig), in het donker, of waarbij een van de spelers zich moet omdraaien. Zo voelt het kind zich minder bekeken.

Afstand van ouder

Sommige kinderen vinden het moeilijk om te spreken tegen de therapeut als de ouder er niet meer bij is. Spreek met de ouder af dat deze even naar de WC gaat of moet bellen, tijdens een spelletje waarin het kind plezier heeft en spreekt. Een speelse benadering wil ook vaak helpen. Vertel dat jullie samen een verrassing gaan maken voor de ouder of speel spelletjes waarbij de ouder even naar de gang moet (zie spelsuggesties).

Kirsten

Kirsten hield haar moeder goed in de gaten en trapte niet in smoesjes van “even naar de WC moeten.” Zodra moeder weg was stopte ze met spreken en begon pas weer als moeder terug was.
De therapeut vertelde dat ze een verrassing voor moeder gingen maken. Ze had een doosje bij zich met materiaal en tilde met een geheimzinnige blik de deksel even op. Natuurlijk mocht moeder het pas zien als het af was. Moeder speelde het spelletje mee en verliet nieuwsgierig de kamer.

Kirsten en de therapeut versierden samen een fotolijstje. Kirsten kreeg van elk versierings-vormpje één exemplaar. Als ze er meer wilde hebben, moest ze de vorm van benoemen. Zonder veel moeite benoemde Kirsten verschillende vormen en vol trots gaf ze haar moeder even later het lijstje.

De volgende therapiesessie vertelde de therapeut dat ze een raadselspel voor moeder zouden maken. Ze maakte het spannend en moeder speelde haar rol weer goed mee. “Moet ik weg? Nee toch? Dat wil ik niet hoor, want ik ben zo nieuwsgierig.” zei ze met een sip gezicht. Kirsten stond met een brede glimlach op, pakte moeder bij de hand en trok haar naar de deur. In korte tijd was ze veranderd van een meisje dat lijdzaam wachtte tot haar moeder weer naast haar zat, tot een kind dat haar moeder zelf buiten de deur zette en plezier beleefde aan het spelen met zelfstandigheid.