Twee kinderen: elk hun eigen tempo

Li Mei

Li Mei leek in het begin bijna verstard. Tijdens de eerste sessie durfde ze nauwelijks van haar stoeltje te komen en had veel aanmoediging nodig om een dobbelsteen te durven gooien of een stift op te pakken. De therapeut gaf haar de tijd en vroeg weinig initiatief van haar. Het accent lag op plezier krijgen in activiteiten en vertrouwen krijgen in het feit dat ze niet overvraagd zou worden. In de tweede sessie ging Li Mei voorzichtig meedoen met rustige spelletjes uit stap 2, die enige non-verbale communicatie vroegen. In de derde sessie durfde ze wat meer non-verbale communicatie te gebruiken. Stap 3 werd verdeeld over twee sessies om Li Mei de tijd te geven de durfopdrachtjes in rustig tempo te doen en te genieten van kleine overwinningen. Li Mei had vier sessies nodig om Fase 1 te doorlopen.

Karl

Karl sprak al tijdens de eerste sessie met de therapeut, hoewel hij al ruim twee jaar zweeg op school. Hij genoot van spelletjes met veel beweging, wilde met alles spelen en al in de tweede sessie stelde hij vragen en vertelde de therapeut over zijn raceauto’s. Stap 1 en 2 werden in de eerste sessie doorlopen. Stap 3 werd in de eerste helft van de 2e sessie genomen, waardoor Fase 1 door Karl in anderhalve sessie werd afgerond.