Bijna alle kinderen durven te spreken of fluisteren tegen hun ouder als de therapeut de kamer verlaat en de situatie voldoende veilig en duidelijk is. Een hele enkele keer lukt het niet en zijn extra stapjes nodig. Als je beschikt over een one-way screen of video, is het handig om mee te kijken en te zien waar het vast loopt.
Vraag je af of de oefening duidelijk genoeg was en kind en ouder goed wisten waar ze aan toe waren. Vertel nog eens wat je precies verwacht. Biedt veiligheid door te laten zien dat de deur dicht is, dat je echt weg bent, dat je ze niet kan horen en dat je pas weer binnen komt na kloppen.
Stel kind (en ouder) enerzijds gerust en laat weten dat je niet boos of teleurgesteld bent. Straal vertrouwen uit en laat merken dat jullie dit samen best kunnen oplossen. Wees echter ook directief en laat weten dat deze stap echt zou moeten kunnen. Leg het kind uit dat wat hij niet durft (spreken in bijzijn van een nieuwe volwassene) nu niet aan de orde is, want het kind is alleen met de ouder en er is niemand bij.
Vraag kind en ouder of ze weten hoe het komt dat het niet lukte. Het antwoord verwacht je van de ouder, maar betrek het kind erbij. Praat niet met de ouder, terwijl het kind zelf gaat spelen, maar spreek met kind en ouder samen. Vaak weten ouders wel wat het probleem is, bijvoorbeeld dat een kind bang is dat er iemand achter het one-way screen zit of dat de therapeut zomaar binnenkomt. Soms zijn kinderen bang dat ze, zodra ze het zwijgen verbreken, overvraagd zullen worden. Zo bleek Kirsten bang dat de therapeut het aan juf zou vertellen en dat die haar dan ook wat zou vragen in de klas.
Als je eventuele obstakels uit de weg hebt geruimd en het lukt nog niet, is het nodig om directiever te zijn. Soms worden kinderen niet zozeer door actuele angst belemmerd, maar door een vastgeroest patroon van zwijgen. Vaak is de interactie tussen ouder en kind daarin van groot belang. Bij Timo was dat ook het geval.