Het verhaal van Robin
Als baby al extreem bang bij anderen
Robin was een vrolijke rustige baby maar ook eenkennig en schrikachtig. Zij was 6 maanden toen we op de verjaardag van haar broer, die autisme heeft, probeerden alles zo rustig mogelijk te laten verlopen. Uiteindelijk bleek Robin degene die het moeilijk had. Ze bleef maar huilen en werd alleen stil als ik haar strak tegen mij aanhield en ze haar gezicht in mij kon verstoppen.
In de tijd daarna bleek dat ze het vreselijk vond als vreemde mensen bij haar in de buurt kwamen, haar lichaam verstijfde en haar gezicht verstarde. Er zijn heel wat mensen geweest die haar aan het lachen probeerde te maken. Van ervaren Opa van 20 kleinkinderen tot de cliniclowns. Maar Robin’s gezicht bleef strak en ik voelde de angst in haar lijfje. Ik weet nog dat ik op visite was en Robin heel hard haar hoofd stootte, ze huilde niet.
Naar de peuterspeelzaal
Ze kon lekker kletsen toen ze met 2,3 jaar naar de peuterspeelzaal ging. Daar werd duidelijk dat Robin meer dan extreem verlegen was. Ze zat stilletjes en verstijfd op haar stoeltje en kwam niet tot spel. Alleen wanneer de leidster bij haar ging zitten kon ze soms een puzzelstukje verleggen. Traktaties liet ze aan zich voorbij gaan omdat ze haar hand niet durfde uit te steken.
In die tijd liet een kinderpsycholoog voor het eerst “selectief mutisme” vallen. Gezien haar jonge leeftijd konden we echter nog niet zoveel doen. Op 3,5 jarige leeftijd kreeg ze officieel de diagnose en werden we doorverwezen naar Fornhese in Amersfoort.
Robin ging naar groep 1
Omdat de kleuterklas er aan zat te komen overlegden we met de school en legden uit wat er met Robin aan de hand is. De school bood gelukkig alle hulp en dus kon ze met 4 jaar gewoon beginnen. Ons meisje dat thuis vrolijk en expressief was dook daar volledig in elkaar.
Hoewel we het al zo vaak hadden gezien, bleef het onwerkelijk. Buiten druk kletsend en volledig ontspannen maar zodra we een stap op het schoolplein zetten een volledig ander meisje vol spanning. Helaas zorgt dat ook voor onbegrip. “Ik heb gehoord dat ze wel kan praten”, “Is ze niet gewoon koppig?”, “Ze moet wat harder worden aangepakt”.
In de klas kwam ze niet van haar stoel en zat ineengedoken met haar knuffel stevig vast. Onbereikbaar!
Voor de juf een nieuwe ervaring en de school had de ernst van haar probleem toch wat onderschat. Nadat we duidelijk maakten dat ze haar gewoon moesten laten en niets van haar verwachten kwam ze na 3 maanden een beetje los.
Krom van de pijn en toch geen woord
Inmiddels was er gestart met een remedial teacher die 2x per week met haar aan de slag ging. Zij werd begeleid door Fornhese. Het doel was om in stapjes te gaan praten op school. En dat begon dan bijvoorbeeld met bellenblazen. In het eerste jaar heeft ze geleerd om zich vrij te kunnen bewegen in de klas en te spelen met andere kinderen. Praten deed ze nog niet.
Ze had inmiddels aardig wat vriendinnen gemaakt met wie ze bij ons thuis wel lekker kon kletsen. Ik vond het vooral erg als Robin zich pijn had gedaan en dat niet kon uiten. Zo lag ze een keer krom van de pijn op straat zodra we de school uit kwamen. Ze bleek al hele ochtend enorme buikkramp te hebben.
Behandeling met “Spreekt voor zich”
Hoewel ik wist dat de behandeling lang kon duren vond ik dat ze weinig vooruitgang boekte. Robin was gek op de remedial teacher, en andersom ook, ze ging er graag naar toe. Maar helaas gaf het weinig resultaat.
En toen hoorde ik van een nieuw behandelprogramma “spreekt voor zich”. Het sprak me direct aan. Gelukkig was er een goed contact met alle partijen en hebben we gezamelijk besloten om met dit programma te starten.
En wat is dat een goed idee gebleken!
In februari zijn we gestart met wekelijkse sessies op de poli van fornhese. Binnen enkele keren durfde ze te praten met de therapeut. Wat was ze trots en wij natuurlijk ook. Het bijbehorende computerspel “het Luiderslot” viel goed in de smaak en was een extra stimulans. Ook de “Dapperklapper” was een groot succes.
De verdere stappen zijn heel erg hard gegaan. Er zijn maar 2 sessies met de therapeut op school geweest omdat Robin al snel in de klas vooruit ging. De Juf heeft het verder overgenomen en na 4 maanden kan ze nu hardop praten tegen haar klasgenootjes, de juf en zelfs vertellen in de kring. Ze heeft de torenkamer van het Luiderslot bereikt!
Onlangs was ze bij mijn ouders en kwam er onverwacht bezoek. Robin kon gewoon tegen ze praten. Toen mijn man haar daarover een compliment gaf zei ze: “natuurlijk kan ik praten, ik heb het luiderslot toch uit!”
Dit gun ik elk kind met selectief mutisme
Wij zijn uiteraard super enthousiast over “Spreekt voor zich” en ik gun het elk kind met selectief mutisme. De tijd die wij en de school erin hebben gestopt vind ik persoonlijk meevallen en zeker de moeite waard. Ik denk wel dat het mede zo snel is gegaan omdat we er als een team aan hebben gewerkt.
Als ouder kun je veel doen. Zo zijn we na de eerste sessie samen een map gaan uitzoeken voor de Dapperklapper, van haar dappere gedachte hebben we een mooie mobiel gemaakt en de torentaken en verhaaltjes kregen thuis voldoende aandacht.
Trots en dapper naar groep 3
Na de vakantie gaat Robin starten in groep 3. Ze heeft al kennis gemaakt met haar nieuwe juf. Ook nu bewees ze hoe dapper ze is geworden. Ze heeft gewoon gepraat en zelfs uitvoerig verteld over haar plannen voor de vakantie. Ons meisje komt er wel…nee, ze is er al!
Ik doe hier mijn verhaal omdat ik hoop dat het andere kinderen ook kan helpen.
Maruscha van de Weerdt