Ouders aan het woord
Wilt u ook uw ervaring delen? Mail ons dan op info@spreektvoorzich.nl.
Angst enorm gereduceerd
“Onze dochter Lara heeft in 2017 jullie interventie gedaan en sindsdien praat ze weer in alle situaties en is haar angst enorm gereduceerd! We zijn er zo super blij mee.” (april 2021)
Stan en Isa zijn dol op Yep
Deze prachtige tekening van Yep is gemaakt door Stan, de grote broer van Isa. Isa neemt Yep overal mee naar toe, hij mag zelfs met Isa mee naar bed. (maart 2016)
Een versierde Yep!
Onze dochter heeft Yep, de handpop, intensief gebruikt gedurende het hele therapietraject. Hij verdrong haar andere knuffel in bed en overdag had ze hem altijd mee naar school. Soms vergat ze hem wel eens, maar de therapeute had verteld dat je ook dapper kon denken als je aan Yep dacht als hij niet in de buurt was. Dit werkte goed. Onze dochter was zo gek op Yep dat ze hem helemaal ging versieren met armbandjes, elastiekjes en zelfs een echt horloge. Ze hing ook een oud babyslofje dat ze vroeger zelf gedragen heeft om zijn nek, om kleine spulletjes in te stoppen.
Nu de therapie bijna afgelopen is en onze dochter het in de meeste situaties niet meer spannend vindt om te praten, worden haar oude knuffels weer belangrijker. Ze wil Yep ook niet meenemen daar groep 3, omdat ze zich te groot voelt voor een knuffel op school. Wel neemt ze ‘vriendjes van Yep’ mee, kleine knuffeltjes die ze gemakkelijk kan verstoppen in haar laatje. (februari 2016)
Merte geniet van haar nieuw verworven vrijheden!
Hier even een mailtje om met grote blijdschap en dankbaarheid te laten weten dat onze dochter Merte een kleine maand geleden haar eindfeestje met Yep en Dr Sofie heeft gevierd. Na een traject van bijna 2 jaar is ze helemaal opgebloeid op school en durft ze nu gewoon zichzelf zijn. De enthousiaste, vrolijke en praatgrage Merte die ze thuis altijd al was.
Na het eindfeestje hebben we nog een periode gehad met nogal wat nachtmerries (toeval, of misschien toch wel wat emoties dat ze er nu “zelf mee verder moet”?), maar ook daar lijken we nu een beetje voorbij te zijn. Merte zelf geniet enorm van haar nieuw verworven “vrijheden”, en wijzelf als ouders niet minder. Elke dag opnieuw zie ik vol vreugde hoe ze vol enthousiasme onthaald wordt door haar klasgenootjes (want ze zijn nu allemaal dol op haar:-)) en hoe ze die begroeting ook kan beantwoorden en ontspannen aan haar dag kan beginnen.
Ze is nu 6 jaar geworden en heeft haar traject nog kunnen afronden in de kleuterklas, en dus ook nog een half jaartje gewoon kunnen genieten van haar kleuterklasje. Volgend jaar wordt het weer even spannend want dan gaat ze naar het eerste leerjaar in een nieuwe school (deze school was jammer genoeg enkel voor kleuters). Maar we hebben een kleinschalig schooltje gevonden dat in een park gelegen is, dus voorlopig zijn we vol vertrouwen dat ze zich daar ook zal kunnen thuisvoelen en nieuwe vriendjes zal krijgen. In elk geval bedankt voor jullie mooie programma dat ons, en vooral Merte, enorm geholpen heeft. Ook het popje Yep wordt nog steeds gekoesterd 🙂
Heel veel succes nog met het voortzetten van jullie “missie”! (juni 2015)
Groetjes Marie Joosten – mama van Merte.
Een mijlpaal voor Milou!
Gisteren hebben de kinderen in de klas voor het eerst haar stemmetje gehoord, ons weekend kan niet meer stuk. 
Groetjes Jolanda – moeder van Milou. (maart 2015)
Een ander kind
Mijn dochter heeft ook het programma Spreekt Voor Zich gevolgd en met veel succes! Ze is een heel ander kind geworden. Je kunt aan haar niet zien dat ze ooit haar mond hield. We zijn er zo blij mee. Ik wil jullie dan ook ontzettend bedanken. Ik hoop dat ook andere kinderen succes zullen hebben. Dit wilde ik even kwijt.
Sule, moeder van een meisje van 5.
Dapperklapper
Thijs is dol op zijn dapperklapper. Hij neemt hem overal mee naar toe.
Moeder van Thijs, 5 jaar.
Wat zou Yep doen?
Hannah heeft soms nog moeite met de overgang van school naar BSO en is dan heel stil. We vroegen haar laatst: “Wat zou Yep doen?”. Toen zei ze: “Dapper.” Dat leek haar echt te helpen.
Ouders van Hannah, 5 jaar.
Feestje!
Anra, 6 jaar, vierde een feestje omdat zij haar einddoel haalde: “spreken tijdens het kringgesprek”. Ze ging samen met haar therapeut een tompouce eten in de stad. En Yep mocht ook mee!
Feestje
De behandeling van Zeyneb is gisteren afgesloten met een dapperfeestje op school. Haar creatieve juf had een mooie Yep-feesthoed gemaakt en Zeyneb ging vol trots met haar dapperdiploma de kring rond.
De ouders, de leerkrachten, Zeyneb en ik hebben de behandeling van “Spreekt voor zich” als heel prettig ervaren. Iedereen is blij dat Zeyneb zich nu vrij kan bewegen en lekker kan kletsen op school!”
Therapeut en ouders van Zeyneb, 5 jaar.
Het meisje dat niet praten wilde..
Een moeder heeft in een blog haar verhaal verteld over haar dochter.
Het verhaal van Sam
Ook de ouders van Sam maakten zich veel zorgen. Hun dochtertje zag er zo kwetsbaar, teruggetrokken en down uit als ze blokkeerde, terwijl ze thuis honderduit kletste. Met behulp van de behandeling met het programma “Spreekt voor zich” overwon ze haar angst. Ze kreeg meer zelfvertrouwen en nam kort geleden weer een grote, nieuwe stap. Hieronder leest u het verhaal van Sam.
Onze dochter Sam heeft selectief mutisme. Dankzij de therapie “Spreekt voor zich” en met de juiste mensen om haar heen, heeft ze dit overwonnen. Het gaat nu heel erg goed met onze Sammie en daarom willen wij ons verhaal graag delen, hoe wij dit als ouders ervaren hebben en welke wegen we bewandeld hebben. Zeker als we daarmee andere ouders en vooral kinderen op weg kunnen helpen in een toch wel nieuw, soms onbekend terrein.
Het begon bij Sam eigenlijk al als kleine baby. Ze was een heel rustig introvert meisje en hoog sensitief voor alle prikkels van buitenaf. Haar reactie op harde geluiden was extreem en ook de geboorte van haar broertje Guus had op haar een extreme uitwerking. Toen Sam voor het eerst naar de peuterspeelzaal ging had ze erg veel moeite met afscheid nemen. De stap naar de basisschool was ook moeilijk voor haar, maar gelukkig had ze steun van haar hartsvriendin Roos.
Toen Sam 5 jaar was en in groep 1 zat liep ze vast op school. We kregen via verschillende kanten te horen dat Sam weinig tot niet sprak in de klas. Ook de moeder van haar hartsvriendin sprak haar zorgen uit. Als zij Sam iets vroeg kreeg ze nooit antwoord. Zij communiceerde eigenlijk altijd via haar dochtertje met Sam. Op school gingen andere kinderen steeds meer voor haar praten, maar in het dieptepunt sprak ze zelfs niet meer met de kinderen in haar eigen klas en durfde ze buitenshuis helemaal niet meer te praten.
Voor Sam zelf was dit erg moeilijk, vooral omdat ze zich er wel degelijk bewust van was. Ze zei zelf dat ze niet durfde te praten en een vreemd, warm gevoel in haar buik kreeg. Soms leek ze ook boos op haarzelf dat het niet lukte, maar ze gaf ook aan dat ze bang was om iets fout te zeggen. Voor ons als ouders was het een rare gewaarwording. Thuis sprak ze honderduit en zong uit volle borst Ernst Bobbi & de rest mee. Toch kregen zelfs de opa’s en oma’s geen woord uit Sam in een “vreemde omgeving”, maar als ze dan na afloop met ons mee naar huis gingen dan was er ineens wel weer contact met haar. Voor de vriendjes en vriendinnetjes die bij ons thuis kwamen spelen was dat ook best vreemd. Ze zeiden altijd verbaasd: “ Hé, Sam kan wel praten?!”.
Thuis sprak ze dus gewoon, maar zodra wij de auto instapten was ze stil. We hebben hier flinke zorgen over gehad. Ze zag er zo kwetsbaar, teruggetrokken en down uit, zittend en zwijgend op de achterbank van de auto. Ook haar broertje Guus (toen 3 jaar) snapte niet waarom Sam geen antwoord gaf. Zelfs op vakantie, gedurende de lange reis naar Frankrijk, heeft ze weinig tot niets gezegd. Gelukkig begon ze in het vakantiehuisje weer te praten.
De huisarts verwees ons naar een orthopedagoog. Sam kreeg speltherapie en wij hoorden voor het eerst de term “selectief mutisme” vallen. Ik ben meteen aan het googlen geslagen en kwam toen vrij snel bij de site van “Spreekt voor zich.nl” terecht. Zo zijn we bij een GZ-psycholoog terecht gekomen en snel met dit programma begonnen.
Gelukkig was de begeleiding en hulp op school uiteindelijk heel goed, ook omdat Sam op een kleine school zit. Er kon gelukkig tijd vrijgemaakt worden voor de juiste aandacht. Dat is fijn want kinderen met selectief mutisme kunnen makkelijk vergeten worden. Je hoort ze (letterlijk) niet. Gedurende het half jaar waarin we het programma “Spreekt voor zich” volgden en met het “Luiderslot” speelden, ging Sam met sprongen vooruit. Ze kreeg steeds meer zelfvertrouwen door deze therapie. Spelenderwijs oefende ze met geluiden maken tot ze uiteindelijk durfde te praten in de klas.
Het “Luiderslot” viel in de smaak. Sam vond het leuk en het is een eigentijds en interactief spel dat vergelijkbaar is met een DS-spelletje. Alleen helpt dit programma ook om de sociaal-emotionele ontwikkeling te stimuleren en om faalangst te verminderen. Sam leerde hierdoor beter om te gaan met situaties waarin ze gespannen werd. Aan het eind van de behandeling werd er een eindspel gespeeld met de hele klas. We vonden het leuk dat de hele klas op een speelse manier betrokken werd en Sam heeft ervan genoten.
Sam is nu 6 jaar en net begonnen in groep 3/4/5. Dit is een belangrijke overstap omdat er dan veel meer verwacht wordt van een kind, vooral op verbaal gebied. We zijn er nog niet helemaal, maar het is nu een wereld van verschil met hoe ze begon op school. De Kinderboekenweek is net afgesloten en ze hebben het lied “Hallo Wereld” met de hele school geoefend. Aan t eind van de week heeft óók Sam in de grote groep meegezongen, weer een hele grote stap voor haar, waar wij als ouders erg trots op zijn!
Wij geloven als ouders dat de positieve benadering haar enorm geholpen heeft. We vonden het ook belangrijk om openheid te geven. We vertelden de mensen waar Sam tegenaan liep en over haar “gebruiksaanwijzing”. Hierdoor krijgt Sam meer begrip en wordt geaccepteerd.
Wij willen alle kinderen, ouders en iedereen daar omheen die met selectief mutisme te maken hebben heel veel sterkte wensen en hopen dat ons verhaal herkenning of steun kan bieden.
Groet Marco, Marlies, Sam & Guus.
Zwijgen hoeft nu niet meer
Als eerste mijn grote complimenten over de therapie! Wat hebben wij, en vooral onze dochter Eline er veel aan gehad! We zullen nooit de dag vergeten dat ze tegen de therapeute ging spreken, de tranen sprongen bij mij in mijn ogen! Om nog maar niet te spreken over het moment dat er een doorbraak was op school en ze haar stem daar aan de juf liet horen! Iets waar we al bijna de hoop op hadden verloren na 2 jaar niet spreken op school….. Ik vind het super dat er aandacht wordt besteed, en zelfs een methode is ontwikkeld voor deze groep kinderen met selectief mutisme. En we zijn zo blij met hoe het nu met haar gaat, al blijft het altijd de aandacht verdienen om haar aan te moedigen te zeggen wat ze wil, vindt of weet. Ze zal er altijd meer moeite mee blijven houden dan andere kinderen zonder selectief mutisme, maar zwijgen hoeft niet meer, dat vindt Eline nu ook!
Eline vertelde zelf wat voor haar het belangrijkste was wat ze geleerd had: “Ik kan naar de wenkbrauwen van iemand kijken dan durf ik meer te zeggen. En ik mag “weet ik niet” zeggen als ik het niet weet.”
Groet! ouders van Eline, 5 jaar.
Dapper meisje
Nancy zei al snel: “Ik ben een dapper meisje”. Dat doet ze nog steeds in verschillende situaties. Dankzij het programma kan Nancy ook op school en aan anderen laten zien wie ze is.
Ouders van Nancy, 6 jaar.
Ik wil net als Yep zijn
Anouk vindt het luiderslot helemaal super en ze zei tegen ons: “Ik wil net als Yep zijn”. De behandeling van onze dochter is inmiddels met succes afgerond.
Moeder van Anouk, 5 jaar.
